تنهاييم هويتي ناميراست
كه مي توان
به ان سوگند خورد...
رها
..............................................................
درست همان زمان
گاه سفر مي ايد
كه كوله بار سوالت لب ريز شد...
رها
.........................................................................................................................
شباهنگام
بر سنگفرش خيابان هاي مه الودشهر
زير نور مه گرفته ي چراغ هاي گازي شب
تلو تلو خوران از بار بيرون مي ايم
در حالي كه تاريكي زير بازويم را گرفته
تا زمين نخورم
زير چراغ مي رسم
نمي يابمش
در نور نمي بينمش
از نور به تاريكي مي روم
هم رنگ است
نمي بينمش
اما همچنان زير بازويم را گرفته تا زمين نخورم
دوست تاريكم بايست
جلوتر
در پهنه ي تاريكي خروش دريا مي ايد و بوي شورش
پشت سر عطر ترشيده ي شراب ارزان
امشب به كدامين سو برويم دوست تاتريك من؟
سكوت مي كند
منتظر است
هرطرف بروم زيربازويم را مي گيرد تا زمين نخورم
مقصدي نمي دهدم
رهايم نمي كند
به او محتاجم تا قدم بردارم
دوست تاريك من
شبگردي چون من
در روشناي ترديد.
اه
نمي دانم
اتلانتيس رويايي را خواهم يافت؟
رها
..............................................................
تاريكي را نمي يابم
از نور به تاريكي مي روم
...................................................................................................
و تو
اي زن
درين سرزمين
عطرها را
تنها در اينه ها تماشا مي كني...
...رها ارديبهشت92
جمله :(عطري خودش را در اينه تماشا كرد)از سهراب سپهري است
.................................................................
از بس ارزو داشتم
و ارزو چيست؟
انچه نداري
وگرنه چه اروزيي؟
و بس رويا داشتم
كه رويا چيست؟
جز تصور ارزوهايت در خيال؟
جز انتظار؟
جز شايد خود فريبي؟انكار؟
نمي دانم
ديگر هيچ چيز نمي دانم
شايد مرگ رهايي است
گنه من خواستن بهترين ها بود
بهترين هايي كه نبودشان را مي فهمم
اما نمي دانم .
ديگر حتي نمي دان چه مي خواهم.
حس جاودانگي دارم در هيچ.
و عشق
تنها اميدم عشق چيست؟
جز جز قبول وجود چيزي به نام قلب در سينه او؟
مرگ كجايي با تمام وحشتم دل تنگ تو ام
گزيري ديگرم نيست
من از فرداي چنان سخن نمي گويم
از رنج اكنون مي گويم
من
اكنون
اينجا
رنج.
اگر عدالتي باشد
گناه من چيزي جز عشق نبود
و ارزويم
جز بهترين ها
بهترين هايي كه نمي دانم چيستند.
افيون مرگ
وسوسه ام مي كند.
چه داشتم از زندگي
جز رنج
جز ترس
ترس از اشتباه قدم هايم
قدم هاي ناگزير
كوله بار سوالم پر شده و وقت رفتن است
من دوست دارم
با رفتنم
اگر خوبي داشتم چه واهمه اي اگر عدالتي هست
و اگر بدي
چرا نروم تا بدي هايم تكرار نشوند
تا ادامه نيابند
و اگر عدالتي نباشد
چه تفاوتي مي كند
امروز يا فردا
چه كنم؟
نمي دانم
ديگر هيچ چيز نمي دانم
اين شعر هم تمام شد
و قدم ها ناگزير تكرار
بانوي گل سرخم
نماد خود بودن خود
طوفان جبر مي ايد،
بدرود و
درود...
رهاارديبهشت92
...............................................................
من صداي قدم هايم را م شنوم
قدم هايي با استقامت
بدون هيچ لغزشي
بدون ترديد
و انسوي واحد زمان
قدم هايم به سوي مرگ
چگونه زندگي كردن را در لحظه اي قبل در ثانيه اي بعد مي يابم
اگر بيابم
اگر اشتباه نكنم
و چقدر سخت است
گويي هيچ اشتباهي ندارم
و اين رنج بزرگي است
چراكه هرگاه اشتباهي در كار نباشد
يعني درستي نيست تا ميزان قدم هايم باشد
اميدوارم روزي برسد تا بدانم اشتباه مي كردم
قدم هايم استوار برداشته مي شوند
اي كاش زندگي نيزمعنايش
به صراحت وقوع مرگ بود
نه به نا اگاهي از ان
اي فرزندي كه ندارم
تو را وصيت مي كنم به نبودن
و اينكه اگر بودي
هميشه زخم هايي را در سينه ات تازه نگه دار
تا فراموش نكني كه نمي داني كيستي
تا باور كني كه براي بستر ارام همسرت
يا هماغوشي اسان دخترت با ديگري
چاره اي نيست
كه باور كني نمي داني كيستي
ان وقت
در طوفان ترديدها
معناي پرچم را مي فهمي
هويتي كه مكان امن را
به كساني كه دوستشان داري نشان مي دهد
و اين است بشر
يك بمب خود انفجار
كه از لحظه ي تولد
ضامنش رها مي شود...
رها ارديبهشت 92
.......................................
دليلش برايم مهم نيست
هرچه هست باشد
لعنت به اين چهار
حال از ضرب هر عددي كه مي خواهد
در دو
حاصل شده باشد
رها
.....................................
من مدت هاست عاشق شدم
اما كسي معشوقم نشد
فقط مرگ به من چشمك زد...
رهاارديبهشت92
............................
در يك چيز هرگز شك نكردم
و ايمانم به ان ماندگار شد
اينكه رنج مي كشم
رها
شعرنو
آمار
وب سایت:
